Het is inmiddels ruim zes jaar geleden dat Melissa en Brahim uit Ewijk besloten pleegouders te worden. Na het bijwonen van een informatieavond wisten we het zeker: ‘Wij willen zorgen voor kinderen die niet thuis kunnen wonen.’ Melissa was al jaren eigenaresse van een sportschool en Brahim eigenaar van een bedrijf in klimaatbeheersing. ‘We waren dankbaar voor ons geluk, de rust en de middelen die we hadden. Dat wilden we heel graag gaan delen,’ vertelt Melissa. Brahim: ‘We pasten ook regelmatig op neefjes en nichtjes op. Bovendien wisten we dat er een groot tekort was aan pleegouders.’ Melissa: ‘En in de islam is het een zeer goede daad om te zorgen voor kinderen die “wees” zijn. Allemaal redenen dat wij tegen elkaar zeiden: zullen we pleegouders worden?’
Echt een passie
Het begon bijna vijf jaar geleden met een pleegzoon (nu 16 jaar), twee jaar later kwam er nog een jongetje (nu 3 jaar) en nog maar een paar maanden geleden volgde hun pleegdochter (10 jaar). ‘We doen het met heel veel liefde. Je moet wel echt een passie hebben voor kinderen en opvoeden,’ zegt Melissa. Lachend: ‘Want je haalt wel iets in huis.’ Ze legt het uit: ‘Deze kinderen hebben vaak al heel wat meegemaakt. Verwaarlozing, het moeten verlaten van hun ouders, hun huis, spullen en gewoontes. Bovendien hebben ze helaas vaak al op meerdere plekken gewoond. Dat heeft een heel grote invloed op kinderen.’
Fijne plek
‘Wat wij ze proberen te bieden, is een fijne plek. Een nieuw veilig (t)huis. We vinden het belangrijk dat de kinderen voelen dat ze onderdeel zijn van ons gezin en ertoe doen. We doen dingen zoals ieder gezin dat doet. Waar wij gaan, gaan de kinderen.’ Brahim: ‘In het begin zijn pleegkinderen vaak onrustig, omdat ze uit een instabiele situatie komen. Wij proberen ze liefde, structuur en voorspelbaarheid te bieden. Met als doel om hun situatie te vergemakkelijken, ze een voorbeeld te geven en ze zo hopelijk in de toekomst de juiste beslissingen te kunnen nemen voor een succesvol en gelukkig leven.’
Variërende leeftijden
Hoe ziet de dagelijkse praktijk eruit met pleegkinderen? Melissa en Brahim hebben ervoor gekozen om fulltime pleegouders te zijn van kinderen met sterk variërende leeftijden. ‘Zo heb je geen concurrentie tussen de kinderen,’ zegt Brahim. ‘Sterker nog, de jongeren kijken tegen de ouderen op. En de oudste krijgt van dichtbij mee hoe het is om voor een heel jong kind te zorgen.’ Melissa: ‘En we zien sinds onze pleegdochter erbij is gekomen dat er met drie kinderen weer een heel andere dynamiek ontstaat dan met de twee jongens. Echt een verrijking in ons gezin. Laatst zaten we voor het eerst weer zonder haar in de auto. We voelden allemaal dat ze ontbrak. Zo snel raak je aan elkaar gewend. De kinderen zijn echt een verrijking in ons leven.’
Sprongen maken
Volgens Brahim is het goed om als pleegouders rekening te houden met het feit dat pleegkinderen ‘een rugzakje hebben, dat ze soms een achterstand hebben in leren of hun ontwikkeling.’ Melissa: ‘Maar juist wanneer je ze als pleegouders rust en vertrouwen kunt bieden, zie je dat deze kinderen sprongen maken. Belangrijk is veel geduld hebben en het goede voorbeeld blijven geven. Maar dat is zo bij alle kinderen.’ Lachend: ‘En dan nog is het níet zo dat ze elke maaltijd lachend aan tafel zitten of dat ze je elke ochtend bedanken dat je hun pleegouder bent geworden!’ Brahim: ‘Natuurlijk testen ze ons uit, zoeken ze grenzen op.’ Melissa: ‘Maar toch geeft het ontzettend veel voldoening om een knuffel te krijgen, een glimlach te zien, of als je ziet dat ze gewoon gelukkig zijn.’ Brahim: ‘Daar doen we het voor.’